Goeiemorgen
Het is weer zover. Ik kijk elke maand erg uit naar dit moment. Na Leen en Mehdi stel ik jullie deze week met trots voor aan vriendin van de nieuwsbrief, Chloë Rasier. Ik kijk op naar Chloë. Ik bewonder haar nieuwsgierigheid. Meer zelfs. Ik ben er zeker van. Als iedereen een stukje Chloë in zich vindt, wordt de wereld daar beter van.
Veel lees- en ontdekkingsplezier.
“Ik hou van de aha-erlebnis”, zegt Chloë. “Ik val liefst van de ene in de andere.” Aha! Ahaa! Ahaaa! Ahaaaa! Kun je je er iets bij voorstellen? Een glijbaan van erlebnissen. Dat zijn kriebels in de buik.
Daar heeft Chloë veel voor over. Naast haar werk bij Shaved Monkey, een Leuvens bureau dat zich specialiseert in verandering en storytelling, studeert ze opnieuw. ‘Master of Arts in gender en diversiteit’ om precies te zijn.
Chloë is al lang allergisch aan sociale ongelijkheid. Laat staan aan discriminatie. Maar hoe verleg je zelf enkele kiezels in de rivier? Hoe verminder je zelf die ongelijkheid? Die discriminatie? Je kan een Twitteraccount aanmaken. En meedoen aan het opbod der verontwaardiging.
Of je kan kiezen voor de moeilijke, trage weg. Zelf onderzoeken en proberen te begrijpen wat fout loopt in onze complexe wereld.
“In 2019 zag ik de film ‘Portrait de la jeune fille en feu’, een Frans kostuumdrama van Céline Sciamma”, zegt Chloë. “Ik herinner me hoe erg ik die film miste nadat ik ’m zag. Die film voelde aan als een warm dekentje in barre tijden.”
Ze noemt het werk een kantelpunt in haar leven. Het laatste duwtje in de rug dat ze nog nodig had om uit te zoeken wat feminisme nu precies voor haar betekent.
“Het was confronterend om vast te stellen dat ik nog nooit een film zag die niet vertrok vanuit het mannelijk oogpunt.”
De mannelijke blik. The male gaze. De mannelijke wereld. Chloë herinnert haar volgers er op Instagram regelmatig aan hoe mannelijk de wereld is. Niet met een wijzend vingertje. Niet om mannen met een schuldgevoel op te zadelen. Wel om te tonen dat iedereen baat heeft bij meer diversiteit. Of dat nu over man-vrouwverhoudingen gaat. Over afkomst. Over cultuur. Of over seksualiteit.
“Ik raad iedereen aan om ‘Feminisme voor de 99%’ te lezen”, zegt Chloë. “Daarin lees je dat feminisme geen zaak is van vrouwen, maar van iedereen. Enkel de rijkste 1 procent op deze aarde heeft baat bij een status quo.”
Volgens Chloë is het duidelijk. Hoe meer diversiteit, hoe beter voor iedereen. “Alleen. Hoe laat ik de meest geprivilegieerde mensen op deze aarde, in de meeste gevallen witte mannen, inzien dat die diversiteit geen bedreiging is?”
Door hen uit te leggen dat ook zij baat hebben bij een samenleving die minder mannelijk is. Minder macho. Dat leerde ik uit een podcastaflevering. Een tip van Chloë. Via haar Instagram. De titel van de 42 minuten durende aflevering luidt: ‘Ce que le patriarcat fait à l’amour’. (De podcastaflevering is een Engelse aflevering in een Franse reeks.) Vrij vertaald: mannelijke dominantie is niet bepaald wat we nodig hebben als we meer liefde op de wereld willen.
In de podcast maak je kennis met het onderzoek van Carol Gilligan en Naomi Scnider. Zij onderzochten wat het betekent om man te zijn. Of beter: wat het betekent om op te groeien als man? Hoe is het om man te worden in een op mannen gerichte wereld? Welke impact heeft dat om de ontwikkeling van jongens?
Spoiler alert: opgewekt word je niet van het antwoord.
De ‘Kruimels voor het brein’ komen deze keer van Chloë. Ik heb me voorgenomen om ze allemaal aandachtig door te nemen.
Merci, Chloë!
Chloë's kruimels voor het brein
Feminisme voor de 99%
Een kort en makkelijk leesbaar manifest voor iedereen. Voor mannen én vrouwen en iedereen daartussen, daarboven en daaronder. Ook voor zij die denken dat feminisme of voorbijgestreefd is, of niks voor hen is. Lees.
Ce que le patriarcat fait à l’amour
Ik zou iedere man (en bij uitbreiding iedereen die kinderen heeft) willen vragen om hiernaar te luisteren. Het duurt maar 40 minuten. Kom mij nadien nog eens zeggen dat feminisme een vrouwenzaak is. Luister.
White Fragility
In het boek of de uiteenzetting op YouTube ‘White Fragility’ legt Robin DiAngelo uit hoe wij in het Westen per definitie racistisch opgroeien, in een systeem waar dat niet anders kan. Het is geen kwestie van ‘geen racist te zijn’. Wel om het werk te doen en te ontdekken op welke manieren je dat bent - en hoe je je ervan kunt ontdoen. Kijk.
Korte introducties
De reeks ‘Very short introductions’ van Oxford University Press is een godsgeschenk wanneer je start aan je tocht doorheen aha-erlebnissen. Het boekje ‘Postcolonialism’ van Robert C.J. Young uit de Oxford University Press reeks maakt duidelijk hoe het Westen en zijn houding ten opzichte van de wereld enorm veel kapot maakte (en dat nog steeds doet). En hoe wij ons standpunt nooit in vraag (moeten) stellen. Lees.
Het doel van racisme
Olivia Rutazibwa is professor aan de universiteit van Portsmouth. In een gesprek met Anthony Bosschem van Zwijgen is Geen Optie verbindt ze racisme, sociale ongelijkheid en de koloniale geschiedenis van België. Kijk.
Ziezo, dat was ’m weer voor deze week!
Tot de volgende
Freek
P.S. En omdat er zeker nog gelachen mag worden op maandag. De lach van gevierd regisseur Martin Scorsese is enorm aanstekelijk.