📸 Frenetiek #10 – Te gast: de strafste straatfotograaf van Brussel
Maak kennis met Mehdi El Taghdouini
Goeiemorgen
Een maand geleden maakten jullie kennis met Leen. Vriend van de nieuwsbrief en gids in virtual reality. Jullie vinden gasten leuk. Ik vind gasten spannend! Dus, vanaf nu. Maandelijks een gast.
Deze aflevering stel ik jullie voor aan Mehdi El Taghdouini. Op Instagram beter bekend als mehdi.jpeg. Volgens mij de strafste straatfotograaf van Brussel.
Uren aan een stuk. Soms dagen. Mehdi El Taghdouini stelt zijn geduld graag op de proef. Al wandelend. Door Brussel. Camera altijd in de aanslag. Alle zintuigen alert. Hopend op dat ene moment. Die ene adrenalinestoot.
En dan is het daar plots. Tussen alle toeristenvallen, te dure wafelverkopers en wandelende Primark-zakken in. Een vrouw. Een glas wijn. En een jaloerse duif. Op het terras van restaurant Drug Opera. Een van de opvallendste gebouwen rond de Grote Markt. “Ik herinner me dat ze recht in de camera keek. Ze had precies door wat er gebeurde. En ze liet het begaan.” Mehdi’s foto’s zijn als films. Alleen mag je zelf het verhaal bedenken.
Vrienden. Voetbal. Shoppen. Cinema. Of gewoon rondhangen. Alles was goed voor Mehdi. Als hij maar buiten kon. Uren aan een stuk. Jette. Laken. Ganshoren. Sint-Jans-Molenbeek. Zijn speeltuin bestond uit vier van de negentien Brusselse gemeenten.
Waar vrienden met zichzelf, de bal of elkaar bezig waren, was Mehdi afgeleid.
Hij droomde niet. Hij keek. Hoe kinderen krokodillentranen forceren. Hoe gek Brusselaars zich kleden. Hoe oude vrouwtjes over het trottoir schuifelen. Hoe de kruidenier zijn rekken vult. Hoe gekken door de zone 30 scheuren.
Hij knipoogde ook. Hij lachte. Zijn wijk, zijn cinema. Mehdi houdt van oogcontact. Oogcontact met een wildvreemde. In een fractie van een seconde aan elkaar bevestigen. We bestaan.
Mehdi heeft talent. Al wist hij niet in wat. Hij studeerde af. In e-business. Mehdi heeft kennis van zaken. De ‘e’ staat voor ‘electronic’. Hij is een kind van zijn tijd. Zaken doe je digitaal. Online.
Alleen. Voor e-business blijf je binnen.
Mehdi wilde naar buiten. Hij zocht een excuus. Twee jaar geleden kocht hij zijn eerste camera. Een Canon 600D voor de kenners. Hij trok foto’s. Van alles en iets. Wolken. Vogels. Auto’s. En mensen. Vooral mensen. Die intrigeerden hem.
Hij kon er niets van. Geen enkele foto lukte. Hij besloot te oefenen. Minstens acht uur per dag. Wandelen. Doorheen de stad. En trekken. Klik. Klik. Klik. Vijfhonderd tot tweeduizend keer per dag. Hij vertrok aan de Beurs. Van daaruit naar Flagey. Volgens Google Maps: 39 minuten in een zo goed als rechte lijn.
Mehdi doet niet aan rechte lijnen. Behalve in zijn foto’s. Hij kronkelt. Staat stil. Wacht. Draait zich om. Klik. Klik. Klik. Met behulp van YouTube-tutorials werd elke klik beter. Van de Beurs naar Flagey en terug. En terug. En terug. Tot wel vier keer per dag.
Daklozen kennen Mehdi. Restaurantpersoneel kent Mehdi. Parkeerwachters kennen Mehdi. Mehdi kent de straat. De straat kent Mehdi. Niet per se van naam. Zeker van zien. Hij is van zijn stad gaan houden. Elke stap meer en meer. Bijna niemand zette al zoveel stappen als hij.
In het begin met een zware rugzak vol lenzen. Een zoomlens. Een groothoeklens. Voor elk moment een lens. Eén probleem: de straat pauzeert niet. De straat poseert niet. In enkele fracties moet Mehdi klaar zijn. Voor dat ene, ultieme shot. Zoals die keer toen er een jongeman de metrotrappen op sprintte. Gevolgd door twee bewakingsagenten.
“Als ik nu wil zoomen, doe ik dat met mijn benen.” Stappen. Als het kan: oogcontact maken met de persoon die hij vastlegt. Klik. “Ik kleed me deftig op, zodat mensen geen schrik van me hebben.” Als het niet kan, als een vlieg op de muur. Klik.
Volgens Mehdi heeft Brussel minsten zes persoonlijkheden. Hij houdt van elk facet. De bourgeoisie aan Zavel. De volkse wijken in Molenbeek. De hipsters in Dansaert. “Er is geen plek in de wereld waar je zo snel van de ene wereld in de andere valt als Brussel”, zegt Mehdi. “Alles is zo opeengepropt. Zo geconcentreerd.”
Mehdi is nu fulltime fotograaf. Met een professionele website. Hij exposeert zijn werk. Zijn ogen schitteren wanneer hij het vertelt. “Al vier tentoonstellingen!” Hij had niet gedacht dat kijken een talent was. Een talent waar je van kan leven.
Covid-19 gooit roet in het eten. “Ik leef nu van mijn spaargeld.” Mehdi hoopt dat het mondmasker samen met corona verdwijnt. Dan kan hij weer op pad. Wie weet ook in andere steden. Istanboel staat op de wenslijst. “Maar ik zal altijd terugkeren naar mijn liefde. Mijn stad. Mijn Brussel.”
Kruimels voor het brein
IJsberen
Heb je 4 minuten en 16 seconden? Dan zou ik zeggen: luister naar Ward. Collega, vriend, maar vooral frontman van de kersverse band If I can. Zijn nummer ‘IJsbeer’ geeft kippenvel. Op de goeie manier. Wat. Een. Nummer. Luisteren.
Luistervinken
Technologiereus Huawei maakt onschuldige smartphones. En minder onschuldige gezichtsherkenningssoftware. Dat laatste gebruikt de Chinese overheid om Oeigoeren, een islamitische minderheid, te herkennen en te onderdrukken. Wat als die software hier gebruikt zou worden? De Ideale Wereld weet raad. Kijken.
Dekhengsten
Sommige mannen zien het als hun droomjob. Porno-acteur worden. Maar dat klinkt duidelijk makkelijker dan het is. Djanlissa Pringels woonde voor Vice Nederland een auditie bij. Toastjes, viagra en zenuwen. Kijken.
Vrienden van Frenetiek
Vorige gastaflevering gemist? Geen probleem. De allereerste gast was Leen Segers. Leen is wijs. Niet alleen omdat ze veel weet over virtual reality. Ook omdat ze een VR-bedrijf uit de grond stampt. Dat bedrijf is heet Lucidweb. Leen ontmoeten, is met de toekomst praten.
Dat was ie weer! Fijne kerst.
Freek
P.S. Ken jij iemand die ik zeker eens moet uitnodigen in de nieuwsbrief? Geef gerust een seintje.