Goeiemorgen
Ruiken jullie de lente? Ik nies me te pletter. Lekker, zo in een mondmasker. Sterkte aan alle hooikoortslijders. Maak je voor de eerste keer kennis met deze nieuwsbrief? Wil je de volgende edities ontvangen? Schrijf je in met een druk op de knop:
Hij wist één ding zeker
Het was op een begrafenis. Pre-corona. Er kwam een man op me af. Hij schudde me de hand. Een slappe hand. We kenden elkaar via via. Hij betuigde zijn medeleven. Hij zei dat het een mooi afscheid was. Dat was het ook.
Toen begon hij over de Buffalo’s. De voetbalclub uit Gent. Nietszeggende gesprekken aan de koffietafel. Het is wat het is. Soms is aanwezig zijn bij een afscheid belangrijker dan de woorden die je er uitspreekt. Hij hoopte dat KAA Gent Club Brugge het vuur aan de schenen kon leggen. Maar dat zei hij niet.
In Gent druk je hoop uit door te vertellen hoe hard je ergens niet in gelooft. Hoe harder je zegt dat je er niet in gelooft, hoe meer je hoopt dat het werkelijkheid wordt. Dat is niet erg. Het is een genre van cynisme dat minder cynisch is dan bedoeld. Hoe meer je ermee in aanraking komt, hoe beter je het leest.
Hij boog zich wat voorover op zijn stoel. Je kent de houding wel. Hij pakte zijn rechterdij vast met zijn rechterhand. Ter hoogte van zijn knie. Zijn elleboog werd naar buiten gericht. Een duidelijke boodschap naar de rest van de aanwezigen in de zaal: ‘Ik ga deze jongeman iets vertellen. In vertrouwen.’
“Zeg Freek”, zei hij, “waarom zwijgen jullie?” Het was een retorische vraag. Ook dat moet je aanvoelen. “Waarom zwijgen jullie over de loge?” Opnieuw: een retorische vraag. Hij ging verder.
“Al die kinderen die verdwijnen. Die posters die je ziet hangen van Child Focus. Dat is toch hypocriet.” Plots waren sociale vaardigheden en lichaamstaal overbodig. Ik moest enkel letten op de woorden die hij achter elkaar plakte. De zinnen die hij minutieus uitsprak.
“We weten toch allemaal dat de loge achter die verdwijningen zit”, zei hij. Dat had hij uit goede bron vernomen. En die bron was niet het internet. “De loge sluit kinderen op en offert ze.” Waarom kon hij niet goed uitleggen. Hij zat niet in de loge.
Dat er aan het eind van de maand altijd meer kinderen verdwenen dan aan het begin van de maand had hij online gelezen. “Er zit een duidelijk patroon in.” Welk precies wist hij niet. Ik luisterde. Ik stelde vragen. Hij deelde zijn theorie met niemand, zei hij. Soms wel eens, met mensen die hij vertrouwde. Hij wilde niemand ongerust maken. “Dat begrijp ik”, zei ik. “Paniek is een slechte raadgever.”
Hij knikte en dronk van zijn pils. “Ik weet één ding zeker”, zei hij terwijl hij me een stevige hand gaf, “de Buffalo’s gaan tekort schieten.”
Kruimels voor het brein
Misinformatie in kaart
Anekdotes zoals hierboven zijn mooi. Maar hoe problematisch zijn waanideeën in onze samenleving? NRC werkte samen met de Universiteit van Amsterdam. Zij deden data-onderzoek naar misinformatie in Nederland. Lees.
Tijd voor crisis
Het is heel aanlokkelijk om te geloven dat de roaring twenties aanbreken na anderhalf jaar coronamiserie. Ik wil geen partypooper zijn, maar de Russische historicus Peter Turchin gelooft dat er zich net een verschrikkelijk decennium aankondigt. Huiver.
Op zoek naar controle
In een complexe, moeilijke wereld zijn we allen op zoek naar houvast. Religies bieden die niet meer. Zingeving is te koop in de supermarkt. Dus zoeken we naar gereedschap om controle over ons leven te houden. Slim stuk over waarom de productiviteitsapp Notion zo populair is. Plan om te lezen.
Binnenkijken bij de bowlingbaan
Vloggers en tv-makers gebruiken drones voor indrukwekkende luchtbeelden. Deze film van 1 minuut en 27 seconden vliegt door een bowlingbaan in Minneapolis. Prachtig gemaakt. Kijk.
Wat fijn om terug te zijn. Het was ontzettend druk de voorbije weken. Later meer nieuws daarover. Tot volgende week!
Freek
P.S. Ik waan me elke ochtend Anderson Paak voor de spiegel en dans op ‘Leave the Door Open’. Dans!
P.P.S. Beste mop van het internet dit weekend:
Een mooi stukje literatuur...